Pementoran sebagai perantara hubungan penyesuaian kerjaya, penyesuaian budaya dan kesejahteraan guru baharu di pedalaman Sabah

Abstract

Isu kesejateraan guru isu yang sangat sensitif dan berkait rapat dengan kualiti pendidikan negara berkait dengan dasar membangun umah dan tamadun manusia sehingga menjadi perdebatan yang tidak berpenghujung. Kesejahteraan guru dikaitkan dengan permohonan pindah dikalangan guru setiap tahun. Justeru iitu kajian ini dilakukan secara ilmiah untuk melihat fakor program mentoring sebagai mediator kepada penyesuaian kerjaya dan pnyesuaian budaya sebaga faktor yang menyumbang kesejahteraan guru baharu pedalaman mengunakan pendekatan kuantitatif berasaskan reka bentuk tinjauan digunakan bagi melihat fenomena kesejahteraan guru dikalangan guru baharu. Populasi kajian terdiri daripada 310 orang guru sekolah rendah pedalaman di seluruh negeri Sabah dengan mengunakan kaedah persampelan berserata berkadaran dan rawak sistematik. Instrume kajian mengunakan soal selidik daripada Career Adapt Ability Scale (CAAS), Communicative Competence Scale Wiemann, Mentoring Function Scale (MFS), Mentoring and personal learning: Content, Antecedent and outcomes (MPL) dan Job Related Affective Well Being. Dapatan kajian ini mendapati tahap kesejahteraan guru pedalaman dan peyesuaian budaya pada tahap sederhana, manakala penyesuaian kerjaya dan pelaksanaan mentoring pada tahap tinggi. Kajian ini juga mengesahkan program pementoran sebagai mediator kepada penyesuaian kerjaya dan budaya adalah mediator penuh (full mediation) terhadap kesejahteraan hidup guru baharu.